za barka" 

Kwartalnik "Domów Modlitwy św. Jana Pawła II"

X-XI-XII 2016


Witamy   wszystkich, którzy wchodząc na naszą stronę, dotarli do  "Naszej  Barki".

Duchu Święty dotykaj       i uzdrawiaj wszystkich nas złączonych w” DM św.  JPII”. Pragniemy     stać   się  nowymi ogrodami wiary i miłości, aby  wynagradzać Dwom      Najświętszym  Sercom Jezusa i Maryi, za lekceważenie Ich  Miłości i      przykazań Bożych.  Porusz nasze sumienia, wolę i chęć do   modlitwy,      usuń zło, a zasadź  dobro.

Otwórz       nasze oczy na Twoje znaki obecnych czasów, oprzyj nas na Sobie  jako    na   Kamieniu Węgielnym Kościoła i ogarnij swym gorącym Ogniem  swych    łask,   abyśmy się stali świadkami nadziei dla zagubionego  świata.    Przyjdź  Duchu  Święty przyjdź! Wołamy do Ciebie z mocą!   Przyjdź Duchu    Święty  przyjdź!

„Święty  Michale Archaniele, wspomagaj nas w walce, a przeciw    niegodziwości i  zasadzkom złego ducha bądź naszą obroną. Niech go Bóg    pogromić  raczy, pokornie o to prosimy, a Ty, Wodzu Niebieskich   Zastępów,   szatana i inne duchy złe które na zgubę dusz ludzkich po tym   świecie   krążą, mocą Bożą strąć do piekła. Amen“. papież Leon XIII

----------------------------------------------------

Alarm z Akita

Japonia ( 1975-1981 )  orędzia Matki Bożej dla Świata

„To wam powiedziałem, abyście się nie załamali w wierze. Wyłączą was z synagogi. Owszem, nadchodzi godzina, w której każdy, kto was zabije, będzie sądził, że oddaje cześć Bogu. Będą tak czynić, bo nie poznali ani Ojca, ani Mnie. Ale powiedziałem wam o tych rzeczach, abyście, gdy nadejdzie ich godzina, pamiętali o nich, że Ja wam to powiedziałem”.   J 16,1-4

-W Pakistanie, po tym jak pewne dziecko chrześcijańskie zostało fałszywie oskarżone o profanację Koranu, i muzułmanów opanował antychrześcijański szał, cała chrześcijańska wieś – mężczyźni, kobiety i dzieci – została zmuszona do ucieczki do pobliskiego lasu, gdzie wybudowali oni kościół, na stale osiedlając się tam.

Jan Paweł II

Jezus zaprasza nas, abyśmy «szukali» aktywnie «Królestwa Bożego i Jego sprawiedliwości» oraz uczynili to poszukiwanie naszą pod­stawową troską (por. Mt 6,33). Osoba ludzka jest więc wezwana, aby własnymi rękami, swym umysłem i sercem współpracować w nadejściu Królestwa Bożego na świat.

Dotyczy to w sposób specjalny tych, którzy są wezwani do apostolatu, i są jak mówi Św. Paweł, «współpracownikami dla Królestwa Bożego» (Kol 4,11), ale dotyczy również każdej osoby ludzkiej (...)

Wszyscy sprawiedliwi tej ziemi, również ci, którzy nie znają Chrystusa i Jego Kościoła, i którzy, dzięki działaniu łaski, szukają Boga sercem czystym i szczerym (por. Lumen gentium, 16), są wezwani do budowania Królestwa Bożego, współpracując z Panem, który jest pierwszym i najważniejszym Sprawcą ...".(Audiencja generalna 6 XII 2000 r.)

Tajemnice Jana Pawła II

Można powiedzieć ze przez cały dzień nie przestawał się modlić. Nierzadko, któryś z sekretarzy, szukając Ojca Świętego, znajdował go w kaplicy: leżącego krzyżem, całkowicie pogrążonego w  swoich modlitwach lub śpiewającego półgłosem podczas codziennej adoracji…

Zatrzymywał się na rozważaniu przed różnymi ołtarzami, szczególnie przed małym ołtarze z figurą Matki Boskiej Fatimskiej. Zawsze odmawiał cały różaniec, swoją umiłowaną modlitwę.

W każdy czwartek odprawiał Godzinę świętą, a w piątki Drogę Krzyżową, niezależnie od miejsca, w którym się znajdował…Dla niego Msza święta, odmawianie brewiarza, częsta adoracja Najświętszego Sakramentu, skupienie, pacierz, cotygodniowa spowiedź, praktyki religijne (do późnego wieku przestrzegał całkowitego postu), były podstawowymi elementami jego życia duchowego, to znaczy jego ustawicznego trwania w bliskości Boga.

Wstaw się za mną, bo cierpię

Ok. 23.20 pomyślałam, że wezwę karetkę pogotowia, to może podadzą mi zastrzyk przeciwbólowy bo już nie mogłam sobie poradzić. Zaczęłam prosić Boga za przyczyną już zmarłego Jana Pawła II. Mówiłam dosłownie te słowa: „Kochany Ojcze Święty, jesteś już u Pana, to wstaw się za mną, bo tak cierpię, wcześniej ofiarowałam za Ciebie te cierpienia”.

Socci  A. Tajemnice Jana Pawła

Dom rodzinny fundamentem wiary

Ojcem Jana Pawła II był  Karol Wojtyła, kapitan armii austriacko-węgierskiej. W 1905r. poślubił Emilię Kaczorowską. Zamieszkali w Wadowicach. Z okna ich mieszkania widać było zegar słoneczny na ścianie kościoła z napisem: „Czas ucieka - wieczność czeka”.
Mały Karol wzrastał w atmosferze głębokiej wiary swoich rodziców. Szczególny wpływ wywarł  na niego przykład modlitwy i samodyscypliny ojca. Widział, jak żarliwie się modlił i jak umiał od siebie wymagać.

Po latach, już jako Jan Paweł II, pisał: „Moje lata chłopięce i młodzieńcze łączą się przede wszystkim z postacią ojca…Patrzyłem z bliska na jego życie, widziałem jak umiał od siebie wymagać, widziałem, jak klękał do modlitwy. To było najważniejsze w tych latach, które tak wiele znaczą dla dojrzewania młodego człowieka… Patrząc na niego, nauczyłem się, że trzeba samemu stawiać sobie wymagania i przykładać się do spełnienia własnych obowiązków…

Nieraz zdarzało mi się budzić w nocy i wtedy zastawałem mojego ojca na kolanach, tak jak widywałem go zawsze w kościele parafialnym.”

---------

Matka Boża powitała mnie słowami: „NIECH BĘDZIE POCHWALONY Jezus Chrystus”, a ja odpowiedziałam- teraz i na wieki.. Pozostała ze mną przez godzinę.  Nigdy nie widziałam Jej piękniejszej. Była taka delikatna i taka  piękna…miała przepiękną suknię, która lśniła złotem i srebrem.

Wraz z  nią były też tam dwa aniołki ubrane w takie same szaty jak Ona. Nie mogę  znaleźć słów  na opisanie całego piękna. To trzeba przeżyć. Zapytała   mnie "co bym chciała w tym momencie". Chciałam  zobaczyć moją ziemską  matkę, która zmarła dwa miesiące przed rozpoczęciem objawień w 1981r.

Uśmiechnęła się do mnie i ukazała się moja mama ubrana w szarą  suknię. Uśmiechnęła się. Matka Boża powiedziała mi, żebym wstała. Moja  mama  objęła  mnie, pocałowała i powiedziała; ”Moja córeczko jestem  dumna z ciebie.! Ponownie mnie ucałowała i odeszła. W czerwcu 1987r,  Iwanka opowiada: „Widziałam obraz nieba i czyśćca jedynie jak na  fotografii. Widziałam moją matkę 5 razy.

Nie chcę nikogo zmuszać , aby wierzył w to, o czym daję  świadectwo…Główne przesłania dotyczą; pokoju,  nawrócenia, modlitwy i  postu. Aby podążać prawidłową drogą, konieczne są modlitwa i post. A ja  mówię wam, że:

Różaniec jest najsłodszą modlitwą na świecie.

Matka Boża prosi nas także , aby rodziny wspólnie czytały i rozważały  Biblię. Musimy mniej myśleć o tym życiu, a bardziej kierować się ku  przyszłemu. Matka Boża prosi o pomoc….

Dziękuję wam za to wszystko,  co czynicie według moich intencji. Proszę  was,  pomagajcie Mi…”

Maryja:

«Módlcie się, aby rozbroić szatana i aby zapewnić sobie szczęście.» (24.01.85)

«Módlcie się żarliwie i stale.» (6.09.81)
«Proszę was jedynie o żarliwą modlitwę. Modlitwa powinna stanowić część waszego codziennego życia. Wytrwajcie w wierze i modlitwie.» (8.09.81)
«Najważniejszą sprawą jest modlitwa.» (30.09.81)

«Módlcie się sercem, a nie z przyzwyczajenia. Niektórzy przybywają tu (do Medziugorja) nie pragnąc postępu w modlitwie. Upominam was więc jak matka: proście, aby modlitwa dominowała w waszym sercu w każdej chwili». (2.05.85)

«Zapraszam was na nowo do modlitwy sercem. Drogie dzieci, niech modlitwa stanie się waszym chlebem codziennym, szczególnie teraz, kiedy praca w polu pochłania was do tego stopnia, że nie potraficie się modlić z głębi serca.

Módlcie się, a pokonacie wszelkie zmęczenie. Modlitwa będzie dla was radością i wypoczynkiem.» (30.05.85)

--------

Przyjechałem do Medziugorja.  Modliłem się do Maryi Dziewicy.  Kiedy wróciłem do Nowego Jorku,  poczułem natychmiast, że coś się zmieniło na lepsze, postanowiłem więc  wrócić do Medziugorja podziękować Matce Bożej i gdy tylko tutaj się  znalazłem, odniosłem wrażenie, że coś się we mnie zmieniło. Poczułem, ze  Matka Boża powołuje mnie do Kościoła katolickiego, chce , bym został  księdzem katolickim.

Oboje z mężem byli  niewierzącymi. Dla nich nie było żadnego Boga.Przejeżdżając  główną  droga zobaczyli znak drogowy Medugorje. Wiec zupełnie przypadkowo  pojechali tam. Zobaczyli kościół i weszli do niego. W tym momencie  otrzymali łaskę nawrócenia, wyspowiadali się. Mieli dwoje dzieci. Jedno z  nich było uzależnione od narkotyków.

Już od 3lat nie mieli od niego  żadnych wiadomości. Gdy byli 2-gi raz  w Medziugorie… widzącej Marii  zostawili na kartce imię  ich zaginionego syna. Od tego momentu zmieniło  się ich życie.Porzucili:ubrania, przyjemności, wszystko. Zaczęli się  modlić, żyć Mszą św.  Rok później, gdy  wychodzili na spotkanie grupy  modlitewnej, usłyszeli dzwonek u drzwi.

"Różaniec jest kotwicą, którą Maryja chwyta kuszonych i trzyma przy sobie, by ich nie uniosła fala.”

------------------------------------

Św. Józef-święty trzeciego tysiąclecia

Z  ewangelii bardzo mało wiemy o św. Józefie. Nie pozostawił żadnych pism,  dzieł sztuki. Nie pisali o nim klasycy literatury, czy historycy. Nie  pozostało absolutnie nic z tego, co on wykonał, żaden sprzęt, żaden  przedmiot, żadna budowla. Pozostało natomiast coś lepszego: z warsztatu  tego rzemieślnika wyszedł Ten, który zbudował wszechświat, Ten, który  dzień po dniu kształtuje nowy świat, Jezus Chrystus.

Marta  Robin, francuska mistyczka, przekazała, że św. Józef będzie świętym  trzeciego tysiąclecia; na nowo będzie odkryty przez lud Boży i będzie  miał wobec niego specjalną misję do spełnienia.

Do budowania Domów Modlitwy bł.JP2  zaproszony jest więc św. Józef z całą mocą.

W litanii zawarte są nasze wołania, a wśród nich, to bardzo aktualne w tych czasach:

„Św. Józefie, postrachu duchów piekielnych, módl się

za nami”.

Oblubieniec Maryi

Ciebie, święty Józefie, sławią pokolenia,
bo Twe imię chwalebne na ziemi i w niebie.

byś poślubił Dziewicę, Rodzicielkę Bożą.

upodobnił Cię do Niej bogactwem świętości.

boś się dla niej stał godny stróżem być Dziewicy.

byś strzegł naszej czystości przez Boga wskazanej.

Z Niąś się cieszył Jej Synem i trwożył o Niego.

tak i przy Niej masz chwałę w królestwie Jezusa.

które w niebie, na ziemi wszyscy błogosławią.

--------------

Św. Józef w rodzinie Majaków z Liskowa

Opr. Henryk Bejda

„Jestem czcicielką św. Józefa. Od kilku już lat odmawiam litanię do świętego Józefa - znam ją na pamięć. Jeśli jestem w Kaliszu, to wstępuję do sanktuarium, choć na chwilę, aby się pokłonić Świętej Rodzinie” - tymi słowami rozpoczyna świadectwo zamieszczone w Księdze Cudów i Łask w Sanktuarium św. Józefa Zofia Majak z podkaliskiego Liskowa. W swoim życiu doświadczyła bardzo wielu łask, które wiąże ze wstawiennictwem Opiekuna Rodzin.

Zofia Majak jest mężatką. Ma dwoje dzieci. Córka Katarzyna studiuje medycynę, syn Rafał uczy się w szkole. Majakowie mieszkają na wsi i posiadają małe gospodarstwo rolne. Pracuje tylko mąż. Nie jest im łatwo, ale jakoś wiążą koniec z końcem. Życie Zofii Majak rozświetla głęboka wiara przekazana jej przez rodziców.

Postacią Opiekuna Pana Jezusa zainteresowała Zofię przebywająca w parafii służebniczka starowiejska Beatriksa. Ziarno padło na żyzny grunt. Kobieta nauczyła się litanii oraz modlitw do św. Józefa. Powierzyła mu całą swoją rodzinę. Szczególnie mocno związała się ze św. Józefem w 1986 r. podczas choroby córki, która leżała w szpitalu z zagrażającą jej życiu wadą serca.

W podjęciu trudnych decyzji o koniecznych operacjach pomógł im św. Józef, a zwłaszcza wstawiennictwo szczególnie polecanego przez siostry służebniczki starowiejskie bł. Edmunda Bojanowskiego. Prosząc o uzdrowienie dziecka - mimo swoich chorych nóg - powędrowała 30-kilometrową trasą w pieszej pielgrzymce z Liskowa do Kalisza - do św. Józefa. Córka wyzdrowiała. - Pan Jezus dotknął mnie wówczas łaską, doświadczyłam cudu, a moja wiara bardzo się pogłębiła - mówi Zofia Majak.

Bezgraniczne zaufanie pokładane przez kobietę w osobie św. Józefie spotykało się jednak z niezrozumieniem. Sceptykiem okazała się także… Anna, matka Zofii. Mimo, że była bardzo religijna, nie wierzyła, że św. Józef może znaleźć rozwiązanie dla problemów nękających ich rodzinę. - „Już ci tu św. Józef przyjdzie z pomocą” powiedziała, ganiąc mnie za modlitwę do świętego - relacjonuje Zofia Majak. - Było mi przykro i poczułam się bardzo dziwnie, zabolało mnie to. Przecież przez cały czas ewidentnie nam pomagał. Coś go natchnęło.

Wkrótce św. Józef przypomniał, że jest patronem dobrej śmierci. W kwietniu 1997 r. matka Zofii Majak ciężko zachorowała. Zabrano ją do szpitala w Kaliszu. "Tak się złożyło, że we wtorek nikt z rodziny nie mógł mamy odwiedzić" - opisuje kobieta, która w tym czasie sama miała poważne kłopoty ze zdrowiem.

W wspomniany wtorek poczuła się jednak nieco lepiej i bardzo chciała jechać do chorej matki. Na przeszkodzie stanęły jednak popołudniowe badania, na które była zapisana w pobliskim Ośrodku Zdrowia. "Wracając po południu z ośrodka wstąpiłam do siostry. W tym momencie nadjechał samochodem szwagier Stanisław i mówi, że wracał z dalekiej trasy i miał już nie wstępować do szpitala, ale koło sanktuarium św. Józefa coś go natchnęło, żeby wstąpić. Zawrócił i pojechał do szpitala.

Dowiedział się, że z mamą jest bardzo źle i musimy jechać, bo jest nieprzytomna. Kiedy to usłyszałam, to zrozumiałam, że właśnie św. Józef przyszedł mi z pomocą" - pisze Zofia Majak. Przez całą drogę do szpitala kobieta modliła się o to by zastać mamę jeszcze przy życiu. Miała wyrzuty sumienia, że nie odwiedziła jej rano. Z duszą na ramieniu weszła do szpitalnej sali. Stan Anny był ciężki, ale kobieta była jeszcze przytomna. "Mimo że mama była podłączona do tlenu, rozmawiałyśmy o wszystkim - byliśmy w szpitalu trzy godziny" - relacjonuje Zofia Majak. Od leżących w pokoju chorej pacjentek dowiedziała się, że matka bardzo czekała na jej przyjazd.

Według ich relacji Anna o godz. 12 w południe straciła przytomność, którą odzyskała całkowicie ok. 17.30, kiedy Majakowie dotarli do szpitala. Po trzech godzinach wizyty chora zaczęła być śpiąca - odwiedzająca ją rodzina wróciła więc do domu. Rano Zofia Majak dowiedziała się, że jej matka zmarła. "Chcę podziękować św. Józefowi za łaskę pożegnania mamy i za łaskę Jej spokojnej śmierci" - napisała w Księdze Cudów i Łask.

Św. Józef od lat pomaga Majakom w rozwiązywaniu mniej lub bardziej prozaicznych rodzinnych problemów. Tak było z wymarzoną łazienką i centralnym ogrzewaniem. Zawsze tego pragnęli. Realizacja ambitnych zamierzeń napotykała jednak na wiele przeszkód. "Wiązało się to z dobudowaniem werandy. Mój mąż pochodzi z miasta i nie zna się na sprawach budowlanych, a funduszy zawsze brakowało" - opowiada Zofia.

Pobożna kobieta poleciła tę sprawę św. Józefowi. "W dwa miesiące później szwagier przyszedł nam z pomocą i mimo wielu wyrzeczeń w sezonie 1998-99 mieliśmy już CO i łazienkę" - mówi. Znalazły się pieniądze, znalazł się wykonawca, który pokierował pracami. Podobnie było z... rowerem. "Kiedyś pomyślałam, że muszę sobie - jak się da - kupić rower. Za około dwa tygodnie znajomy zatrudnił męża przy wywozie śmieci, a przy okazji porządków wyrzucił też rower, który był w dobrym stanie. Teraz się cieszę, że mogę na nim jeździć" - opisuje.

Szczególnej interwencji kobieta przypisuje także to, że jej córka dostała się na studia. - Nie jeździła przecież na żadne kursy, a dostała się na studia medyczne za pierwszym razem - mówi. Teraz modli się za nią, by mogła je szczęśliwie ukończyć. Jakoś sobie z tym radzą także pod względem materialnym. - Kiedyś myślałam, jak my sobie poradzimy, jeśli nasza córka będzie chciała studiować. Szczęśliwi jesteśmy, że Bóg dopomógł - dodaje.

Na kłopoty... św. Józef

Opiekun Rodzin pomaga także w sprawach trudniejszych. "W styczniu 2000 r. skierowano mnie na operację. Powierzyłam siebie św. Józefowi - w nim więc, w jego pomocy upatrywałam ratunku dla siebie. Po operacji stwierdzono, że nowotwór, którego miałam był łagodny." Po nerwach związanych z podejrzeniem raka i po powrocie ze szpitala czekał ją kolejny cios. Zofia Majak dowiedziała się, że jej mąż został zwolniony z pracy.

Bardzo to przeżywali. Mąż usiłował odwołać się do sądu. Na próżno. Skuteczniejszy od sądu okazał się św. Józef i Opatrzność Boża, któremu powierzyli sprawę pracy i utrzymania rodziny. Schorowana kobieta powoli powraca dziś do zdrowia, a jej mąż znowu pracuje.

Więcej dziękczynienia!

Mimo dość trudnej sytuacji materialnej Majakowie nie narzekają. "Mąż martwi się, co będzie jutro, ale ja ufam w pomoc św. Józefa. Środki do życia znajdują się, dziękujemy Bogu za to, co mamy, a mamy wiele - mamy ciepło, dzieci uczą się dobrze, mamy co jeść i kładziemy się spokojnie spać. Stanowimy rodzinę miłującą się razem (...) - trzyma nas rodzinna więź" - kończy swoje pisemne świadectwo Zofia Majak.

- Wiem, że św. Józef jest szczególnym opiekunem rodzin. W modlitwach polecam mu całą rodzinę. Kiedy tylko mogę, uczęszczam na Msze święte i przyjmuję Eucharystię. Życie niesie ze sobą wiele pokus, musimy przezwyciężać wiele trudności, czasami jest nam ciężko, ale dziękuję Bogu i za to, bo pewnie to wszystko jest potrzebne.

Kiedy spotykam się z ludźmi, którzy narzekają, mówię im, że w naszym życiu jest za mało dziękczynienia. Nie dziękujemy Bogu za to, że mamy spokojny sen, że mamy co zjeść na śniadanie, że mamy chleb i spokój - nie ma powodzi, nie ma wojen, nie musimy nigdzie uciekać. Za to wszystko powinniśmy Panu Bogu bardzo dziękować - dodaje Zofia Majak.

Św. Faustyna

Jezus: Umacniaj się do walki.

Pragnę, abyś głębiej poznała moją miłość, jaką pała moje serce ku duszom, a zrozumiesz to, kiedy będziesz rozważać moją mękę. Wzywaj mojego miłosierdzia dla grzeszników, pragnę ich zbawienia.

Kiedy odmówisz tę modlitwę za jakiego grzesznika z sercem skruszonym i wiarą, dam mu łaskę nawrócenia. Modlitewka ta jest następująca: O Krwi i Wodo, któraś wytrysnęła z Serca Jezusowego, jako zdrój miłosierdzia dla nas - ufam Tobie.

Te promienie osłaniają dusze przed zagniewaniem Ojca mojego. Szczęśliwy, kto w ich cieniu żyć będzie, bo nie dosięgnie go sprawiedliwa ręka Boga. Pragnę, ażeby pierwsza niedziela po Wielkanocy była świętem Miłosierdzia.

Ze  źródła miłosierdzia  Twego o Panie,  płynie wszelkie szczęście i życie,  a więc wszystkie stworzenia i twory,  wyśpiewujcie pieśń miłosierdzia w  zachwycie.

-------------------------

WSPOMNIENIA O OJCU PIO


Jedna z duchowych   córek Ojca Pio szła wiejską drogą do klasztoru,  gdzie czekał na nią Ojciec   Pio. Był to jeden z owych zimowych dni,  wybielonych przez śnieg, po którym   nawet ciężko było chodzić. Droga  była tak obficie pokryta śniegiem, że   kobieta była pewna, iż nie  dojdzie na czas do klasztoru, by spotkać się z   przełożonym. Pełna  wiary powierzyła swój niepokój Aniołowi Stróżowi Ojca Pio,   by ten  powiedział Ojcu, że spóźni się do klasztoru z powodu dużego śniegu.    Kiedy wreszcie dotarła do klasztoru z ogromną radością ujrzała,  wyczekującego   za oknem i uśmiechającego się do niej zakonnika.
-------------
Pewna kobieta opowiadała: W 1947 roku miałam 38 lat i chorowałam na raka jelita. Nowotwór został rozpoznany na prześwietleniu i lekarze zdecydowani byli na operację. Zanim poszłam do szpitala chciałam odwiedzić San Giovanni Rotondo by spotkać się z Ojcem Pio. Mój mąż, córka i jej przyjaciółka zabrali mnie do niego. Pragnęłam się wyspowiadać i porozmawiać z Ojcem Pio o swojej chorobie, lecz okazało się to niemożliwe. Mąż powiedział o moim problemie jednemu z zakonników.

Ten był tak poruszony, że obiecał przekazać wszystko Ojcu Pio. Wkrótce powiedziano mi abym udała się do korytarza, którym będzie przechodził Ojciec Pio. Przeszedł on przez tłum ludzi, ale jego uwaga skupiona była na mnie. Zapytał dlaczego jestem tak zdenerwowana i powiedział że chirurg, którego wybrałam postąpi słusznie w moim przypadku. Potem dodał mi otuchy i obiecał że będzie się modlić za mnie.

Byłam niezmiernie zaskoczona. Nie znał on mojego chirurga i nikt nie mówił mu z kim rozmawiać o mojej sprawie. Ojciec Pio zachowywał się jednak jakby dobrze znał zarówno mnie jak i mojego lekarza. Udałam się na operację spokojna i pełna nadziei. To właśnie lekarz był pierwszym, który wspomniał o cudzie. Wyciął mi wyrostek robaczkowy nie znajdując śladów nowotworu wyraźnie widocznego na wcześniejszych zdjęciach rentgenowskich.
Chirurg ten nie wierzył w Boga, ale od tego czasu powiesił krzyże w każdym pomieszczeniu szpitala. Dalsze badania nie wykazywały śladów raka. Po krótkiej rekonwalescencji powróciłam do San Giovanni Rotondo by znów zobaczyć Ojca Pio. Świątobliwy zakonnik przechodził właśnie do zachrystii, gdy nagle zatrzymał się i uśmiechnął do mnie mówiąc: „Któżby się spodziewał? Znów tu jesteś!” i podał mi rękę, którą ucałowałam z oddaniem.
------------------------------

Niesamowite świadectwo o istnieniu czyśćca

Cz.2       Dusze Czyśćcowe

Powracam teraz do tego strasznego miejsca, w którym się znajdowałam, na skraju tej okropnej przepaści. Musicie wiedzieć, że byłam bezbożniczką, w praktyce ateistką. Nie wierzyłam już w istnienie diabła, a tym samym w istnienie Boga. Tutaj jednakże – w tych okolicznościach – zaczęłam krzyczeć: „O wy Biedne Dusze Czyśćcowe, proszę was, wyciągnijcie mnie stąd, wydostańcie mnie. Proszę, pomóżcie mi!”

Jednocześnie nie zdajemy sobie sprawy z tego, co robimy. Od tamtego przeżycia upłynęły lata, ale zawsze gdy o tym myślę, płaczę z powodu cierpień tych wielu ludzi (Pani Polo wybucha płaczem). To byli samobójcy, którzy w momencie rozpaczy odebrali sobie życie a teraz byli pośród tych mąk i katuszy; otoczeni przez te okropne stwory, okrążeni przez demony, które ich męczyły.

Najgorsze w tej całej torturze była nieobecność Boga, jego kompletna nieobecność, bo tam nie czuje się Boga. Zrozumiałam, że ci, którzy odbierają sobie życie, muszą tam tak długo pozostać, tyle lat, ile musieliby żyć na ziemi. Samobójstwem naruszyli porządek Boga, dlatego demony miały do nich dostęp.

Dusze Czyśćcowe zazwyczaj są chronione od wszelkiego wpływu zła, są już świętymi Boga i nie mają już nic wspólnego z demonami. Mój Boże, tak wielu biednych ludzi, szczególnie młodych, tak wielu, wielu, płaczących, cierpiących niewymownie. Gdyby wiedzieli, co ich czeka po samobójstwie, z pewnością pogodziliby się z karą więzienia, niż z czymś takim.

Wiecie jakie dodatkowe cierpienia muszą znosić? Muszą przyglądać się, jak ich rodzice czy najbliżsi, którzy jeszcze żyją, cierpią z ich powodu, znoszą hańbę, wpędzają się w kompleksy winy:

Gdybym go wychował surowiej, gdybym go ukarał, albo: gdybym mu powiedział, gdybym zrobił to czy tamto i na odwrót. Te wyrzuty sumienia są przytłaczające i bolesne, stanowią piekło na ziemi.

Konieczność przyglądania się temu cierpieniu ich najbliższych sprawia im największy ból. Jest to dla nich największa męka, z której cieszą się demony i pokazują im wszystkie te sceny: Popatrz, jak twoja matka płacze. Popatrz jak twój ojciec płacze, jak są zrozpaczeni, przepełnieni strachem, jak się obwiniają, jak dyskutują i nawzajem się oskarżają. Popatrz na cierpienia, jakie im zadałeś. Spójrz, jak teraz buntują się przeciw Bogu. Spójrz na swoją rodzinę – wszystko to twoja wina!

Te biedne dusze potrzebują przede wszystkim tego, aby ci, którzy pozostali na ziemi, zaczęli lepsze życie, zmienili swoje życie, spełniali dzieła miłości, odwiedzali chorych, aby zamawiali Msze święte za zmarłych oraz sami w nich uczestniczyli.

Dusze te miałyby z tego wiele dobrego i czerpałyby pociechę. Dusze, które są w Czyśćcu nic nie mogą już dla siebie zrobić. Nic, zupełnie nic. Ale Bóg może uczynić coś poprzez niezmierzone łaski Ofiary Mszy Świętej. Powinniśmy im tym sposobem pomóc i zamawiać za nie Msze św., sami w nich uczestniczyć i ofiarowywać nasz udział jako dar Ojcu w Niebie przez Najświętszą Maryję Pannę.

Przepełniona strachem, zrozumiałam teraz, że dusze te nie mogły mi pomóc. W obliczu tego strachu i paniki ponownie zaczęłam wołać: „Kto się pomylił? To musi być jakiś błąd! Spójrzcie, jestem święta, wszyscy nazywali mnie w moim życiu świętą. Nigdy nie kradłam i nigdy nie zabiłam. Nikomu nie zadałam cierpień. Zanim zbankrutowałam, za darmo leczyłam zęby i często nie żądałam pieniędzy, gdy nie mogli mi zapłacić. Robiłam paczki dla biednych… Co ja tu robię?”

Domagałam się moich ‘praw’! Ja, która przecież byłam taka dobra, która powinnam trafić prościutko do nieba. „Co tu robię? Chodziłam w każdą niedzielę na Mszę świętą, mimo że podawałam się za ateistkę i nie zważałam na to, co mówił ksiądz. Nigdy nie opuściłam Mszy świętej. Jeśli w całym moim życiu nie było mnie na niej pięć razy, to wszystko, nie więcej. Co ja tutaj zatem robię? Uwolnijcie mnie stąd! Wyciągnijcie mnie stąd!”

Eutanazja

Krzyczałam i wrzeszczałam, pokryta tymi ohydnymi stworzeniami, które się mnie uczepiły:„Jestem wyznania rzymsko-katolickiego, jestem praktykującą katoliczką, proszę, uwolnijcie mnie stąd!”

„Jak trwoga, to do Boga” – ŚWIADECTWO

Zamieszczamy bardzo cenne świadectwo, w którym i młodsi i starsi, rodzice i dzieci, znajdą wiele istotnych argumentów na to, co  w życiu jest ważne:

Jestem sześćdziesięcioletnim mężczyzną, ojcem dwóch dorosłych córek. Wydarzenia, które opiszę, dotyczą młodszej z nich. Głęboko odcisnęły one piętno na moim życiu, a ponieważ mam przy tym pełną świadomość, że nie jestem przypadkiem odosobnionym, zdecydowałem się dać świadectwo, które być może będzie pomocne innym.

Kiedy się zorientowałem, że moja córka jest uzależniona od narkotyków, przeżyliśmy razem z żoną niemały wstrząs psychiczny, dlatego że z tej samej przyczyny kilkanaście lat wcześniej straciłem młodszego brata. Nigdy nie ukrywałem faktów dotyczących jego śmierci – wprost przeciwnie, wszystko, co było związane ze śmiercią mojego brata, było tematem wielu rodzinnych rozmów – ku przestrodze.

Wydawało mi się wtedy, że wcześniejsze bolesne doświadczenia związane z narkotykami nie będą już nigdy więcej dotykać mnie i mojej rodziny. Życie pokazało, jak bardzo się myliłem. Mieszkaliśmy wtedy w Warszawie i środowisko, w którym dorastała nasza młodsza córka, było w znacznym stopniu skażone problemem narkotyków – a raczej jego chorobą.

Szukaliśmy ratunku przede wszystkim w ośrodkach i kuracjach odwykowych, które dla naszej córki kończyły się zawsze tak samo – ucieczką z ośrodka i powrotem do narkotyków. Piekło było coraz większe – córka nie miała kompletnie żadnych hamulców i nie przebierała w środkach, aby zdobyć pieniądze na prochy – głównie przez kradzieże w najróżniejszych formach i miejscach.

Po długich staraniach udało nam się umieścić ją w specjalnym ośrodku siostry Elwiry we Włoszech (ośrodki takie działają już także w Polsce). Niestety, po niespełna trzech miesiącach córka zameldowała się w domu – wróciła bez pieniędzy i z kolejnym długiem do spłacenia. Dodatkowo próbowała nam wmówić, że jest wolna od nałogu, co było oczywistą nieprawdą. Piekło szybko wróciło...

Namówieni przez lekarza-terapeutę do zmiany środowiska, postanowiliśmy się przeprowadzić. Los nam sprzyjał, gdyż po śmierci rodziców został do dyspozycji domek letniskowy na wsi niedaleko Warszawy, który w tempie ekspresowym został zaadaptowany na mieszkanie całoroczne, po czym w środku zimy – w styczniu 2000 roku – zgodnie z zaleceniem zmieniliśmy środowisko.

Jak się później okazało, zmiana środowiska tylko częściowo pomogła; problemy wróciły jak bumerang. W krótkim czasie nasza córka podjęła dwie próby samobójcze. W obu wypadkach jakimś cudem lekarze zdążyli ją odratować.

Widzenia miała tylko córka, my widzieliśmy jedynie jej reakcje – zawsze przerażenie. Po dwóch tygodniach widzenia ustały, a specjalista od amnezji szybko wmówił córce, że nic takiego nie miało miejsca. Dla mnie wnioski z tych wydarzeń są oczywiste i można streścić je w następujących słowach: „Największym sukcesem szatana jest wmówienie ludziom, że on nie istnieje”.

Doświadczyliśmy na sobie fizycznych skutków grzechu. Ponownie otrzymałem dowody, kto stał za narkomanią mojej córki, gdy po każdej próbie spowiedzi i Komunii św. przewracała się „jak kłoda”. Nie mogłem jej zemdlonej samodzielnie wynieść z kościoła. Czasem pomagały mi w tym dwie osoby, które nie mogły zrozumieć, dlaczego ona – tak wyniszczona chorobą – jest taka ciężka.

Okres po rekolekcjach był chyba dla nas przełomowy. Piekło osiągnęło wówczas swe apogeum – nieustanne ucieczki córki z domu, nocne wizyty handlarzy narkotyków, w końcu skok z okna z wysokości 4,5 m na zamarzniętą powierzchnię... Żona tego dnia odmawiała właśnie koronkę do Bożego Miłosierdzia, kiedy nagle usłyszała prośbę o pomoc. Pobiegła do pokoju, a kiedy zobaczyła otwarte okno, uświadomiła sobie, co się wydarzyło. Córka została przewieziona do szpitala.

Dziś, po siedmiu latach od tamtych wydarzeń, mamy absolutną pewność, że uzdrowienie z nałogu narkotykowego i całkowite uzdrowienie kręgosłupa naszego dziecka nastąpiło w wyniku działania łaski. Córka jest obecnie szczęśliwą matką trojga dzieci, a jej choroba minęła – mam nadzieję, że bezpowrotnie.

Teraz po tym wszystkim, co mnie i moich bliskich dotknęło, wiem, że każde bolesne doświadczenie, które nas spotyka, ma swój duchowy aspekt. Mam też pewność, że w naszym życiu nic się nie zdarza przypadkowo. Wszystkiego jednak nigdy nie zrozumiemy do końca. Jesteśmy świadkami czasów, w których walka o duszę osiąga swój szczytowy punkt.

-----------------------

Jezus: